Ze wilde vijftien wegwerpbalpennen van me

Daar kwam ze weer eens aan, één van mijn vaste klanten in mijn winkeltje. En zo te zien was ze niet in een al te beste bui. Ze wilde vijftien wegwerpbalpennen van me. Bij haar vaste telefoon thuis ligt standaard een balpen, maar even standaard verdwijnt die pen elke keer opnieuw.

En dan legde ze er elke keer maar weer een nieuwe neer, tot in den treure: het hield nooit op. Nooit. Nooit. Nooit. Ze ergerde zich blauw. Het ging haar niet om het geld, wel om het feit dat haar eigen man en kinderen een eenvoudige huisregel aan hun laars lapten. Ze zou er een boek over kunnen schrijven, als ze tenminste een rotpen vond om haar ergernissen te noteren.

Koop een dure
“Je doet het ook fout. Je moet niet steeds die goedkope rommel daar leggen.Het heet niet voor niets wegwerpbalpen: het plastic prulletje is gemaakt om binnen de kortste keren te verdwijnen, uit ons leven en in de vuilnisbak. Koop eens een keer een heel mooie, waardevolle balpen en leg die daar neer”, zei ik.
Nu lachte ze. “Jaja. Jij verkoopt natuurlijk liever dure pennen. Dan kunnen ze die bij de telefoon wegjatten.”
“Dat klopt, ik verkoop erg gráág, maar of ik dure of goedkope pennen verkoop, dat maakt me eigenlijk niet veel uit. Die goedkope balpennen kan ik eindeloos blijven verkopen. Aan jou, aan anderen. Maar een dure, mooie, exclusieve pen? Aan jou verkoop ik die maar één keer. Want die raak jij niet kwijt.”
“Huh?”
“Logisch. Die anonieme, alledaagse prulletjes nemen je huisgenoten mee om snel een aantekening te maken bij de telefoon. Zonder er acht op te slaan verdwijnt die balpen achteraf of wordt die op een logische plek gelegd. En wat is er logischer voor een pen dan een pennenzak, waar er al zes of zeven van die dingen zitten? Wat jij als een bewuste boycot beschouwt, is eigenlijk een onbewuste ‘ontvoering’.

Heel veel mensen vinden het moeilijk om waarde aan iets waardeloos te hechten, en dat is precies wat er in je gezin gebeurt. Zoek in plaats daarvan maar eens een heel mooie pen uit. Vanavond bij het eten presenteer jij die mooie, nieuwe pen. Dan laat jij hem aan iedereen zien en je introduceert hem plechtig in het gezin: ‘Kijk, dat is de nieuwe pen van mama.’ Je vertelt dat je die speciale pen bij de telefoon zal leggen en vervolgens raak jij jouw pen nóóit meer kwijt. Want als ze de telefoon hebben opgepakt, ze hun memobriefje hebben geschreven en met die pen in de hand weer hun kamer inlopen, dan zien en herkennen ze hem: shit, dat is die pen van mama, vlug terugleggen, anders zwaait er wat! Zo werkt het echt! Gegarandeerd!”

Ze komt nog steeds elke week over de vloer, maar in plaats van iets te bestellen komt ze me telkens vrolijk hetzelfde vertellen. “Henk, die dure pen van jou, die ligt er nog steeds! Dat was een goeie raad van jou.”
Ik lach, maar eigenlijk moet ik ook even slikken: wat moet ik met al die biccen? ☺

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *